Bir şem'a ki Mevla yaka üflemekle sönmez

bazen birilerine faydan dokunsun istersin, sonra kendine bile faydan olmadığını fark edersin, garip bir hüzün oluşur...ne dur diyebilirsin kendine ne kal..
nerde gizlenmiştir şu düğüm düğüm yolların anahtarı bilemem ama, vardır nihayetinde. bir de kusurlar var, olmaması abes olanlardan, bunda da yanılıyor insan. mesela insan insan deyip durmam da bir kusur, ben de insanım, nasıl dışardan bakayım, ben deyince de eksik ya da fazla kalıyor..
neyse..
kusursuzluğun sahibini bilmek, bir de sevmek, ne genel ne detay çizgisinde oyalanmamak..