çocukluğum

insanlar değişiyor ya, bir yandan güzel birşey, kötüyken iyi olma şansın var, diğer yandan buruk, iyi olduğunu bildiğin kişileri uzun süre görmediğinde tedirginlik hissediyorsun, değişmiştir mutlaka ve ama eskiyle bağı ne kadar kalmıştır diye.

dün böyle bir gündü. on küsur yıldan sonra bilhassa onun ama biraz da benim özel şartlarımızdan dolayı görüşemediğim arkadaşımla görüştüm, o beni bulmuştu.

ayrılırken şöyle dedik, "evet, gözler hiç değişmiyor!". ben de içimden dedim ki, "evet ben de çok değiştim ama ne garip o da ben gibi değişmiş ve yine farklılık yok."

birileriyle tanışıyoruz, onların hep hayatımızda ve dahi kalbimizde bir yeri oluyor, sonra bir vakit geliyor, göçmen kuşların sıcak diyarlara göçme mevsimi gibi bir vakit, yanımda kalsın istiyorsun, üşüeyecek bile olsa yanımda kalsın, çünkü ben de üşüsem bile yanında kalırdım, bazıları gidiyor, bazıları kalıyor, bazıları da dönüyor işte, neyse ki aynı yerdeyim diyorsun, evet galiba ben hep aynı yerdeyim..