dışardayım

yaşamak biraz kendi içindeki dengeyi tutturabildiğinde güzelleşiyor, kendi içindeki denge ise kendine ve her şeye verdiğin anlamı ısrarla tekrar etmenle kuruluyor... içi , dış etkiliyor, bu sefer yorulduğunu hissediyorsun, dışardan bakınca dışarda kalıyorsun, içerden bakınca içerde. dışa uzaklık, içe yakınlığa sebep kimi zaman ve ben bu mesafeden memnunum.

hakkında bilgim olmayan şeyler

allah'ım
hakkında bilgim olmayan şeyler
başka bir dünyadaymışçasına
avuçlarıma aldığım hisler

allah'ım
felakete yaklaştırma
ki zaten nefes aldıkça...
çünkü "son"du peygamber

küçük bir noktayken

1- hayat oyalanmayla iç içe olduğundan, sıkıldığınızda ve kendinize oyalayıcı hedefler koymanın saçmalığını da fark ettiğinizde ne yapabilirsiniz bilmiyorum.

2- ama dünyayı değiştirmeli mi insan? değiştirmeli.

ilginç rüyalar

daha önce de başıma gelmişti ama bu sefer daha başkaydı sanki. en son 12-13 sene önce gördüğüm, derslerime giren bir öğretmenimi evvelsi gece rüyamda gördüm, sonra uyandığımda, allah allah bir de böyle bir kadın vardı sahi, diye geçirdim içimden, tabi beş dk sonra unuttum. allah allah dememin nedeni, dört senelik okulda, sadece bir sene ve o da ilk sene derslerimze girmişti, dolayısıyla ciddi bir hatıra izi değildi zihnimde. neyseee devam edeyim, dün bilg.ımın iyice yavaşladıgını fark edip, boş vaktin bollugundan dolayı aklıma format atma fikri geldi, dur şu bilg.a bi format atayım dedim, format değil recovery de diyebiliriz, farklı şeyler sanırım çünkü, taktım cd yi vs., windows kurulumunun ortasında pat kapandı bilg. durduk yere, en az 15 kere tekrar açtım, tekrar hemen hemen kurulumun aynı yerinde gene kapandı, en sonunda niyeyse cd bozuk heralde diye geçirdim içimden, ve bi xp kurulum cd si almak için yollara düştüm, esas şoku biraz ilerledikten sonra o gece rüyamda gördüğüm hocamı karşımda görünce yaşadım, dolayısıyla bir flashback oldu rüyama, öyle şaşkın bakıyorum kadına, kadın da beni mümkün değil hatırlamaz, zati silik bir öğrenciydim ama öyle bakınca heralde bu benim öğrencilerden biri diye gülümseyerek selam verdi, ben de son anda şakınlıktan sıyrılıp gülümsemeye yetiştim neyse ki..

velhasıl 12-13 senedir görmediğin nerdeyse varlıgı hafızandan silinmiş bir yüzü rüyanda görüyon sonra hiç planda yokken gelişen olaylar neticesinde rüyan bir bakıma gerçek oluyor. ah metafizik alem ah!

bilg.ıma gelince meğer lisans no.sunu öğrenmek için ters yüz ederken bataryasını oynatmışım yerinden çıkarıp takınca halloldu.

hatıralar hayal olmuş

o kadar çok şeyden uzağım ki, son yıllarda hele, anı değil his biriktiriyorum sanki. geçmiş için de aynı, sanki o kadar anlatılacak şey biriktirememişim gibi, çabaladığımda bir olaydan daha çok o olayın bendeki hislerini hatırlayacakmışım gibi, olayı detayıyla hatırlamayacakmışım gibi. zihnimden her şey çekiliyor, zihnim bile beni kendi halime bırakmaya çalışıyor gibi.

you are my best friend, you are my only friend

insanlığın öyküsünün mekanı cennetken dünya olduğunda, dünyayı imtihan yeri yapan şey tercihlerin dünyası olmasıydı biraz, ama en büyük imtihan muhakkak ki, ayrılıktı. kelebek etkisi denen şeyi inkar etmek zor görünüyor. her şeyin birbiriyle bağlantılı olması ve tercihlerinin önemini bilmek birşey olabilir varlığına anlam yüklemek isteyen insan için. bir de bunun için birinci bakınız : benjamin button'un filminde kate blanchett'ın ayağının kırılması öyküsü. ikinci bakınız ise tavsiye üzerine okuduğum, o.henry'den kader yolları öyküsü. okuyunca hayat ne tuhaf vapurlar filan diyoruz :)

başlık ise izlenmesi şiddetle önerilen mary and max filminin en bilinen repliğidir. hüngür hüngür ağlatmıştır beni.